Drie verschenen. Eén uit het westen, waar dennen als wachters staan en enkel echo’s van vergeten namen zingen voor niemand die luistert. Eén uit het oosten, waar monsters spreken met goddelijke tongen en mensen knielen voor geparfumeerde klauwen die zegenen. Eén uit een plaats waar woorden breken en dromen vlees worden, waar vorm ontstaat vóór het verlangen. Ze kwamen niet om te spreken. Niet om te doden. Ze kwamen om te dansen. Rond een ketel ouder dan richting. Geen vuur brandde eronder, toch gloeide hij van bestemming. Een vat van laatste dingen. Hun dans was geen beweging, maar een formule. Alchemie in cirkels. Geometrie van het einde. Drie dagen dansten ze. In stilte. In razernij. In patronen die enkel de goden nog begrepen. Voor wie toekeek werd het iets anders. Voor sommigen een strijd die nooit gewonnen kon worden. Voor anderen een offer dat men eindelijk durfde brengen. Voor enkelen een overwinning op zichzelf. Voor de verloren zielen het moment waarop ze blind werden van het staren naar het glorieuze gouden licht van de dageraad. De dans was een spiegel, en niemand herkende zijn eigen gezicht. Op de vierde dag viel de ketel stil. Geen rook. Geen vuur. Geen stem. Alleen het besef dat alles al gekozen was. Sindsdien zegt men: Als de wind tegelijk uit oost en west waait, als het bloed begint te zingen onder de huid, dan komt de dans opnieuw op gang. Wie kijkt, hoort bij de ketel. Wie bij de ketel hoort, wordt gewogen. Wat rest, is wat altijd moest komen. Geen vuur. Geen licht. Geen hoop. Aan het einde van alle dingen huilt een wolf die nooit werd geboren. Dat is het laatste omen.