“Luister, o goede lieden, naar een verhaal dat uw hart zal doen beven en uw slaap voor drie generaties zal verstoren! In de vervloekte baronie Valckensteyn, waar geen wet meer geldt en de goden zelf al jaren hebben gezwegen, waart een schrikbeeld rond dat zelfs de stoutmoedigste zielen doet beven! ‘s Nachts, wanneer de maan zijn bleke licht werpt over de verlaten velden en de sterren als koude ogen toekijken, komt hij tevoorschijn: de Moerridder, gehuld in een harnas van mos en vocht.

Zijn ogen, groen als vergif, doorboren de duisternis en zien alles wat verborgen is. Zijn harnas, met mos overgroeid, verraadt geen glans, maar draagt de geur van het moeras met zich mee. Hij komt niet om recht te brengen volgens de wetten der mensen, want die zijn hier lang vergeten. Nee, hij is een geest van wraak, een krijger die slechts de wetten van het woud volgt, wreder dan welke koning dan ook.

De Moerridder straft de onrechtvaardigen, de dieven en moordenaars, en zij die het land onteren. Zijn zwaard, afgestompt door het bloed van velen, en zijn schild, dat stil getuigt van eeuwenoude geheimen, zijn de werktuigen van zijn genadeloze oordeel. Hij kent geen genade, geen berouw; alleen het moeras is zijn meester, de eeuwenoude schaduw van een lang vergeten fatsoen.

En weet, o dorpelingen, dat wanneer de dageraad nadert en hij weer verdwijnt in de nevelen, zijn geest niet rust. Hij kijkt toe, stil als de dood, wachtend op de volgende zondaar om in het duister te verslinden. Onthoud dit, als de nacht valt en de wind fluistert door de bomen: de Moerridder waakt, een levende schim in een land zonder wetten of goden, en hij zal niet rusten totdat hij zijn wraak heeft voltooid!”

– Marwin de Minstreel